Vraagstelling laureaat Maria Goos

Het was in 1973, in een bijgebouwtje van een boerderij in Rijsbergen, dat ik door toevallige omstandigheden voor het eerst kennismaakte met theater. Daar speelde Het Werkteater op balen stro een voorstelling die diepe indruk op mij maakte, maar waarvan ik nu, na dertig jaar, toch bijna alles vergeten ben – behalve de aan het publiek gerichte vraag van één van de actrices of iemand met haar wilde dansen. Ik wilde heel graag met haar dansen, maar ik was een meisje en ik kon niet dansen. Dus ik durfde niet. Niemand uit het publiek durfde. De actrice stond helemaal alleen naar ons te kijken tot het licht uitging. Ik schaamde me voor mijn lafheid. Ik nam me voor nooit meer zo laf te zijn en zo’n voornemen kan een mens zich niet genoeg maken.

 

Ik stelde me voor wat er zou zijn gebeurd als ik wel met haar had gedanst. Misschien hadden ze me dan wel in hun bus meegenomen naar Amsterdam. Misschien hadden ze iets in me gezien dat ik zelf nog niet gezien had. Misschien was er dan een nieuw leven begonnen. Maar er begon geen nieuw leven, toen nog niet. Ik ging naar huis, naar mijn moeder over wie ik 29 jaar later met Marcel Musters op Werkteater-achtige wijze een voorstelling zou maken, Smoeder. En op een avond zou die voorstelling worden bezocht door een ster van datzelfde Werkteater, Joop Admiraal. Gelukkig maar dat ik 29 jaar eerder niet kon weten dat me dat zou overkomen, want elke ambitie om nog iets anders te bereiken zou me meteen ontnomen zijn.

 

Vier jaar na die avond in Rijsbergen was ik door toevallige omstandigheden op de toneelschool terechtgekomen en zag mijn tweede Werkteatervoorstelling, Hallo medemens, in een grote tent op het Vrijthof in Maastricht. Briljante acteurs speelden begrijpelijke mensen die begrijpelijke mensentaal spraken. Het was ontroerend en het was hilarisch. Maar het allerbijzonderste was het publiek. Mensen van alle leeftijden en uit nagenoeg alle milieus zaten op banken rondom de acteurs. Wij, de toeschouwers, konden elkaar tijdens de voorstelling zien zitten. De titel van de voorstelling kreeg zodoende een wel heel bijzondere betekenis. In de bijna vijfentwintig jaar daarna heb ik nog een keer of tien een diepe indruk achterlatende, onvergetelijke voorstelling gezien.

 

Om de gehele tekst te lezen kunt u hier de pdf downloaden

Freshbits Internet Communicatie